บทที่ 67 ร้องไห้จนเหนื่อยพักสักหน่อยแล้วค่อยร้องต่อ

สีหน้าของเจตน์ค่อยๆ หม่นลง หากเป็นเมื่อก่อน เขาอาจจะใจอ่อนยอมพาเด็กๆ ไปหาอรวินท์แล้วก็ได้

เมื่อครู่นี้อรวินท์เดินตามธนกรไปโดยไม่สนใจอะไรเลย ในใจเธอไม่มีลูกสองคนนี้อยู่เลยสักนิด!

เจตน์มีสีหน้าเย็นชา เม้มริมฝีปากแน่นไม่พูดจา

ณัฐนนท์ก็มีสีหน้าท่าทางถอดแบบมาจากพ่อเปี๊ยบ ใบหน้าขาวผ่องดูเย็นชาขึ้นมาทันตา

...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ